Elena vertelt
“Als ik denk aan hoe lang ik hier al ben, dan denk ik aan de lente. Want in de lente van 2022 zijn we hier gekomen. De lente in Nederland is feestelijk en ongelooflijk mooi! De lente helpt om jezelf af te leiden van slechte gedachten, zorgen over je geboorteland, je huis, je familie en je geliefden die daar in gevaar zijn gebleven. Er is geen tijd voor gedachten en gevoelens.
Het kost veel werk om voor de kinderen te zorgen. Ik werk in een hotel. Het werk is erg zwaar. Maar ik hou echt van de mensen met wie ik werk, de collega’s en het management.
Ze behandelen mij heel goed en ze waarderen en helpen mij.
Over het algemeen zijn de mensen in Nederland geweldig. Ik ben iedereen die ik hier heb ontmoet oneindig dankbaar. Niemand heeft mij hier ooit hulp en steun geweigerd. Geweldige medewerkers van de locatie, geweldige leraren van mijn kinderen en aardige, lieve, lachende mensen op straat.
Nu droom ik dat de oorlog eerder zal eindigen en dat er een plek zal zijn om naar terug te keren. Maar ik ben erg bang dat deze droom niet uitkomt. Ik probeer me aan te passen aan mijn nieuwe leven in Nederland. Ik leer de taal en volg het onderwijs van de kinderen. Dit jaar gaat mijn zoon naar de middelbare school en mijn dochter naar het mbo. Ze hebben het goed gedaan, ze studeren goed, maar ze willen ook graag naar huis.
Mijn kinderen zijn de zin van mijn leven en ik zal alles doen wat nodig is om ze gelukkig te maken. Waar we ook zijn. Nederland is een prachtig land, maar ons hart ligt in Oekraïne.”