Verhalen van veerkracht
In Noordwijk hebben veel mensen zich ingezet om ontheemde Oekraïners een warm welkom te bieden, te midden van hun pijnlijke reis naar veiligheid.
Dit zijn de verhalen van Elena, Yuliia en Ludmilla. 3 moedige vrouwen die hun thuisland ontvluchtten om hun kinderen een kans op een betere toekomst te geven.
Terwijl ze worstelen met de herinneringen aan hun verleden en hun hoop voor de toekomst koesteren, delen ze hun ervaringen van verlies, veerkracht en hoop in een nieuw land.
Elena met haar kinderen Malika en Timur
Elena beleeft dit jaar haar de derde lente in Nederland. Ze wil niets liever dat de oorlog eerder zal eindigen en dat er een plek zal zijn om naar terug te keren. “Maar ik ben erg bang dat deze droom niet uitkomt.” Ondertussen vindt ze stap voor stap haar weg in haar nieuwe leven.
Yuliia met haar zoon Danyiyl
Yuliia kijkt terug op de afgelopen jaren. “Het is alsof je gestorven bent en daarna opnieuw geboren bent, als je terugdenkt aan je vroegere leven waarnaar je zo graag terug zou willen keren. Alleen is er niets meer om naar terug te keren.”
Ludmilla met haar dochters Ilona en Albina
Ludmilla blikt terug. “We zijn erg dankbaar dat jullie ons onderdak hebben gegeven en voor ons hebben gezorgd. Dit is een heel belangrijke en goede zaak, bedankt!”
Yana met haar man en zoon Denys
“Hallo! Ik ben Yana. Ik kom uit Oekraïne. Wij – mijn man, zoon en ik – zijn een Oekraïense familie die al twee jaar in Nederland woont. We hebben een zoon van zes jaar. Hij gaat naar de Nederlandse school. Denys heeft vrienden. Hij doet nu zwemles. Maar het eerste jaar in Nederland was voor hem het moeilijkst. Hij was pas vier jaar oud toen we hier kwamen.